Nerede kaldı türkü dinleyen, bir şiiri ezberden okuyan
Bir tabloya bakınca hayal kurabilen
Resimde gördüğü kuşun sesini duyabilen iyiler…
Mevkinin, makamın, koltuğun kölesi olmayan
Tanrı diye paraya tapmayan,
Bir şeyin bedelini değil kıymetini bilen,
Eski fotoğrafları görünce burnunun direği sızlayan iyiler.
Nerede kaldı bizi biz olduğumuz için kabul eden
Hatalarımızı kırmadan düzelten,
Düştüğümüzde kaldırmak için elimizden tutan iyiler.
Arkamızdan konuşanlara hadlerini bildiren,
Yaramıza merhem olan iyiler.
Yoklukta yanımızda olan,
Karanlık çöktüğünde de yıldız gibi parlayan
Bizi en az bizim kadar düşünen
Gerçekten arka-daş olan iyiler.
Nerede kaldı hata yaptığında özür dileyen
Kendi yaptığı iyiliği unutup,
Bizim yaptığımız iyiliği unutmayan
Bencil değil bizcil olan iyiler.
Olmaz ya, bir gün yollarımız ayrıldığında,
Sırrımızı namus bilen.
Artık yanımızda olmasa da
Bizi kötülere karşı koruyan iyiler.
Sokak hayvanları için yem koyan
Kuşlar için pencereye ekmek ufalayan
Kibirsiz, tek yüzlü, samimi, içten.
Bizimle ağlayabilen, gerçek dost olan iyiler.
Nerede kaldı insana insanca bakan,
Önemli günümüzde davetsiz ve herkesten önce gelen
Düğünümüzde oynayan, yasımızda ağlayan
Tüm duygularımızı paylaşan iyiler.
Sık sık görmesek de
Sesini duyduğumuzda yüreğimizin ferahladığı
Saate bakmadan arayacağımızı bildiğimiz
Varlığından kuvvet aldığımız iyiler.
Nerede kaldı ?
Kalanlar ses versin…
28.08.2024-Çorlu
