hayatın gerçekleri, kadına şiddet, kimsesizlik, çaresizlik

Ne anne ne de kadındım ben hayatımda. Tam bir para makinesiydim, aralıksız 24 saat çalışıyordum. Maaşım eşimin ve oğlumun insafında devam etti. Ta ki 5 yıl önce stresten bağırsaklarım isyan edene kadar. Beni anlayıp dinleyeceklerine, öleceğim günü beklemeyi yani benden tamamen vazgeçmeyi seçtiler. Ben hala inatla yaşamayı seçtim. Bir kaşık çorba ve mide ilaçlarımla bu günlere ulaştım. B12 vitamin takviyemle ve olduğunca moralimle var olmaya çalışıyorum. Çokça baskı var üzerimde. Beni resmen ilgisizlikten açlıktan öldürmeye çalışan bir eşim var. Biran toparlansam baskım artıyor. Saçma sapan sinir krizleri geçiriyor, kapılar camlar kırılıyor. Ben en son 155' i aradım. Şeker bayramının ikinci günüydü. Polisler geldi şikayetçi olmama rağmen eşime bir işlem yapmadılar. Gidin boşanın dediler. Haklılar; ama biz aynı evde oturuyoruz. Üstelik bu ev benim katkılarımla alınmış olmasına rağmen ev onun üzerinde görünüyor. Ya otur ya da defol git ve daha ağır küfürlerle beni kovuyor, dövüyor ve taciz ediyor. Oğluma: Benim beynimle ilgili bir sorunum yok. Her yaptığım şeyi bilerek ve bir nedene bağlı olarak yapıyorum. Babana güvenim onu babası okutmuş dediği gün son buldu. Peki onca sene çektiğim ve harcadıklarım. Hiçmiş. Sonra sözünü düzeltmek ihtiyacı bile duymadı. Sen beni 4 yıl önce terk ettin. Bu gece de ben seni terk ettim. Sen benim oğlum değilsin. Ben sık sık ishal olmam nedeniyle bazı işleri takip edemiyorum. Çok güçsüz olduğum için bir türlü kendime faydalı işlere başlayamıyorum. Oğluma gelince güçlükten yana ve nihayet bir üniversite de iş buldu artık bana ihtiyacı yok. Bana kendimden başka yardım eden yok. 20 Şubat .. Sen beni bıraktın altı yıl geçti. Her şeyi yaptığın gibi zamana yayıyorsun. Zaman geçiyor bu arada sende yaşlanıyorsun. Ben azimliyim. Yıllardır beklediğim torunlarımı bekliyorum. Bahçede oynasınlar. Yok hayır sende böyle çaba yok. Ben gidince eline ne geçecek. Beni burada bıraktın. Bu adamın bana bakmayacağını biliyorsun. Seninle gelmemi istemiyorsun, beni insan yerine bile koymayan bu adama emanet ediyorsun. Evladım burada sen varken bütün kimsesizliğime rağmen yaşama sarılıyorum. Şimdi umut yok sen yoksun. Babanın küfürleri aşağılamaları bitmek bilmiyor. Her gün daha çok artıyor artık dayanamıyorum. Devam edecek.